Francja jest jedną z głównych potęg gospodarczych świata, plasując się wraz z takimi krajami jak Stany Zjednoczone, Japonia, Niemcy, Włochy i Wielka Brytania. Jego sytuacja finansowa odzwierciedla przedłużony okres bezprecedensowego wzrostu, który trwał przez większą część okresu powojennego do połowy lat 1970.; często okres ten określany był jako trente glorieuses. Tylko w latach 1960-1973 wzrost produktu krajowego brutto (PKB) wynosił średnio prawie 6 procent rocznie. W następstwie kryzysu naftowego w 1970 roku, stopy wzrostu zostały znacznie złagodzone, a bezrobocie znacznie wzrosło. Jednak pod koniec 1980 roku silna ekspansja była ponownie widoczna. Trend ten utrzymywał się, choć w skromniejszym tempie, w 21 wieku.
Historia finansów we Francji
W tym samym okresie powojennym struktura gospodarki uległa znacznym zmianom. Podczas gdy w 1950 roku rolnictwo i przemysł były dominującymi sektorami, działalność usługowa (głównie usługowa i administracyjna) stała się od tego czasu głównym pracodawcą i generatorem bogactwa narodowego. Podobnie, podczas gdy kiedyś silnie zurbanizowane i uprzemysłowione regiony północnej i północno-wschodniej Francji rozwijały się najszybciej, w 1980 roku obszary te zaczęły tracić miejsca pracy i populację. Współczesny wzrost przeniósł się do regionów leżących na południu i, w mniejszym stopniu, na zachodzie Francji. Pomimo dominacji sektora prywatnego, tradycja gospodarki mieszanej we Francji jest dobrze ugruntowana. Kolejne rządy interweniowały w celu ochrony lub promowania różnych rodzajów działalności gospodarczej, co zostało wyraźnie odzwierciedlone w krajowych planach kraju i znacjonalizowanych gałęziach przemysłu. W dziesięcioleciach po II wojnie światowej, francuska gospodarka kierowała się kolejnymi planami krajowymi, z których każdy obejmował okres od około czterech do pięciu lat i miał na celu wskazanie, a nie narzucenie celów wzrostu i strategii rozwoju..
Sektor publiczny we Francji po raz pierwszy nabrał znaczenia w okresie przejściowym po II wojnie światowej w latach 1944-46 z serią nacjonalizacji, które obejmowały główne banki, takie jak Narodowy Bank Paryża (Banque Nationale de Paris; BNP) i Crédit Lyonnais, duże firmy przemysłowe, takie jak Renault, oraz usługi publiczne, takie jak gaz i energia elektryczna. Niewiele się zmieniło po tym aż do 1982 roku, kiedy to ówczesny rząd socjalistyczny wprowadził szeroko zakrojony program nacjonalizacji. W rezultacie powiększony sektor publiczny obejmował ponad jedną piątą zatrudnienia w przemyśle, a ponad cztery piąte kredytów było kontrolowanych przez państwowe instytucje bankowe lub finansowe. Od tego okresu kolejne prawicowe, a ostatnio lewicowe rządy przywracały większość przedsiębiorstw do sektora prywatnego; własność państwowa koncentruje się przede wszystkim na transporcie, obronie i radiofonii. Powojennemu wzrostowi gospodarczemu towarzyszył znaczny wzrost poziomu życia, odzwierciedlony w rosnącej liczbie rodzin, które są właścicielami swoich domów.
O tym warto pamiętać!
Rozległy obszar lądowy Francji – z których ponad połowa to grunty orne lub pasterskie, a kolejna część jest zalesiona – stwarza szerokie możliwości dla rolnictwa i leśnictwa. Zróżnicowana rzeźba terenu kraju i gleby oraz kontrastujące strefy klimatyczne dodatkowo zwiększają ten potencjał. Opady deszczu są obfite w większości Francji, więc zaopatrzenie w wodę nie stanowi problemu. Rolnictwo zatrudnia stosunkowo niewiele osób – około 3 procent siły roboczej – i ma tylko niewielki wkład w PKB – około 2 procent. Jednak Francja jest wiodącym krajem rolniczym UE, odpowiadającym za ponad jedną piątą całkowitej wartości produkcji i sama odpowiada za ponad jedną trzecią produkcji nasion oleistych, zbóż i wina w UE. Francja jest również głównym światowym eksporterem towarów rolnych, a około jedna ósma całkowitej wartości widocznego eksportu kraju jest związana z rolnictwem i powiązanymi produktami spożywczymi i napojami. Francja ma użytkową powierzchnię użytków rolnych wynoszącą prawie 74 miliony akrów (30 milionów hektarów), z czego ponad trzy piąte jest wykorzystywane do uprawy roli (wymagającej orki lub uprawy roli), a następnie trwałe użytki zielone (około jedna trzecia).
